Ik was het echt even vergeten. Het schrijven aan en met mezelf. Hoe kan ik dat in hemelsnaam vergeten? Ik die er altijd zo op hamer bij mijn coachees.
Waarom vergeet ik in de meest bijzondere rare tijd van mijn leven te schrijven? Terwijl dat juist zo goed is om de verwarring in mijn hoofd en lijf in perspectief te zetten. Want of het nou een coronacrisis, echtscheiding, baanverlies, burn out of wat voor impactvolle tijd dan ook is….. dat hoofd maakt overuren en heeft een uitlaatklep nodig. En dat is schrijven en praten. Maar dat ging dus even behoorlijk mis bij mij. ⠀
Ik vergat het dus!
Het is geen seconde in me opgekomen. Iets wat mijn hoofd nu weer belachelijk stom vindt want wat voor coach ben je dan als je dit zelf niet eens doet….. maar die discussie voer ik gelukkig niet meer met mijn Miep. ⠀
⠀
De reden dat ik het niet deed, is dat ik in mijn favoriete overlevingsmechanisme ben gezogen. Dat gebeurt ons allemaal in zware tijden. De mijne is vechten. En laat vechten het nou goed kunnen vinden met mijn kernwaarden “doelgericht”. Deze twee namen de regie over in mijn leven en mijn kernwaarden aandacht, vriendschap, groei en vitaliteit kregen nauwelijks ruimte. De ruimte die ze kregen, was vooral gericht op anderen die dat in mijn ogen veel harder nodig hadden. ⠀
⠀
En zo zie je maar dat kernwaarden een krachtig kompas zijn maar dat je zelf ook dat kompas slim en bewust moet gebruiken en niet blindelings kan volgen. Ook met kernwaarden is het in iedere fase van je leven belangrijk te checken “welke heb ik nu het hardst nodig en welke mag in de spotlight”.⠀
⠀
Door die vechttactiek voerde ik alleen maar strijd met de nieuwszenders, social media, andere ondernemers die binnen no time hun werkwijze omgooiden. Er was bijna geen ruimte om stil te staan en te voelen wat nu in deze tijd goed voor mij zou werken. Met het gevolg dat ik gefrustreerd, boos, onrustig en onzeker mijn dagen doorworstelde. ⠀
⠀
Grappig dat zo’n overlevingsmechanisme eigenlijk helemaal niet helpt om lekker te overleven ;-). ⠀
Er zijn trouwens drie manieren van overleven die het meest voor komen. Je kunt vechten, vluchten of verlammen. Ieder van ons heeft een voorkeursmechanisme en het is totaal normaal dat je dat hebt. Ongeacht welke het is. Er is ook geen goed of fout in deze. Dat je er in terecht komt, is al voorgeprogrammeerd in je oerbrein.
De kunst is op tijd te signaleren waar je in terecht bent gekomen en je dan afvragen of het je werkelijk helpt op dat moment. Zoals ik al aangaf……meestal is een overlevingsmechanisme niet echt een lifesaver. Op het moment dat je voelt dat het niet werkt, is het belangrijk dat je eerlijk bent naar jezelf en uitspreekt wat je nodig hebt om hier uit te breken.
⠀
Hoe ik het doorbroken heb? Coaching…. natuurlijk! Praten met mijn favoriete coach en gehoord en gezien worden. Toen kwam alles weer in perspectief. Tja ook de coach is maar een mens ;-). Nu schrijf ik weer. Ben ontspannen en lichter. De doelgerichte vechter is op vakantie. Zij wel ;-).
Wat is jouw overlevingsmechanisme in tijden van spanning of crisis? En werkt het vóór je of net als bij mij vooral tegen je? Lukt het jou makkelijk om daar weer uit te stappen en je te richten op de juiste kernwaarden? Laat me gerust weten hoe het voor jou is? Samen even verbinden en hierover sparren, is echt heel fijn.
Is er op dit moment een patroon wat jou in de weg zit of heb je behoefte aan een professioneel klankbord? Ik ben er voor je, in welke vorm dan ook. Want bij een ander voel ik altijd haarfijn aan wat liever niet gevoeld wil worden en breng juist daarmee de verandering op gang.
Mail of bel (06-54673949) me dan gerust.