“Ik heb zo veel op mijn bordje liggen. Het is enorm druk in mijn hoofd en wanneer ik dan thuis kom, heb ik eigenlijk helemaal geen ruimte meer om met aandacht te luisteren naar mijn partner. De kinderen geef ik mijn laatste beetje energie omdat ik dat echt mijn verantwoordelijkheid vind maar bij mijn partner kan ik dan alleen nog maar zuchten.”
Was ik maar weer mijn leuke zelf van toen.
“Waaruit zou voor jouw partner blijken dat de coaching geslaagd is geweest?”
Dit is bijna altijd een vaste vraag die ik stel bij de intake met een nieuwe coachee.
9 van de 10 keer krijg ik dan het antwoord “dat ik weer mijn leuke zelf ben van het begin van onze relatie”.
Best confronterend want daar sta je dan met je goede gedrag. Altijd aan het rennen en vliegen om op alle plekken in je leven perfect te zijn. Alle ballen hoog houden, jezelf wegcijferen en dan zorgt dat er uiteindelijk voor dat je niet meer je leuke zelf bent van toen. Juist voor diegene die je het meeste liefhebt.
Misschien herken jij je wel in de inleidende tekst van één van mijn coachees. Ook zij doet alles voor anderen uit liefde. Wil graag het beste geven, betrokken zijn en haar verantwoordelijkheid nemen. Als je dagen zo gevuld zijn met vooral perfect “geven” aan anderen en je houdt geen ruimte over waarin jij kunt opladen en checken wat nog realistisch is om te doen in je dag én op welke manier dan ben je uitgeblust nog voor de avond begint.
Jij zelf en je partner zijn dan het slotstuk van je dag waar totaal geen energie meer voor is. Je neemt jezelf dus niet serieus én je partner voor lief. Je parkeert hem of haar voor “later” als het weer wat rustiger wordt. Maar wanneer is dat dan? De liefde nemen we vaak als vanzelfsprekend. De ander gaat toch niet zo maar weg? Nee, misschien niet maar je kunt je wel afvragen of je met je perfecte gedrag je aandacht op het juiste richt.
Hoe ziet dat eruit….jezelf weer zijn?
Als ik doorvraag op het antwoord “weer mijn leuke zelf zijn” en ik vraag hoe dat er uit zag dan komen er woorden als: spontaan, vrolijk, in voor leuke onverwachtse dingen, makkelijk en genieter. Om altijd te vervolgen met het excuus “ja maar nu heb ik veel meer verantwoordelijkheden en er wordt veel meer van mij verwacht”.
Dat laatste is natuurlijk ook waar. Je bent niet meer die vrije vogel die nog studeerde en rond fladderde. Je hebt je verbonden aan een serieuze baan, misschien een gezin, vriendschappen en een hypotheek. En bij al die verbintenissen horen verantwoordelijkheden. En toch geloof ik dat je al die verbintenissen niet tot in het perfecte hoeft te managen als dat betekent dat je de verbinding met je ware zelf verliest. Dan ben je perfect verantwoordelijk maar niet gelukkig, tevreden en flexibel.
Uiteindelijk ben jij het die keuzes maakt om alles voor een 9 te doen of om hier en daar ook genoegen te nemen met een 6 of 7? Want als je zo gebrand bent om je verantwoordelijkheden te nemen, waarom dan niet over jouw eigen levensgeluk?
Het perfecte plaatje is zo perfect niet.
Als je altijd druk bent met het perfecte plaatje te creëren dan is er geen ruimte meer om te genieten. Want als het al lukt om dat perfecte moment te bereiken, dan is er weer iets anders wat nog beter of mooier kan. Je bent zelden tevreden en je komt niet meer toe aan de dingen die jou persoonlijk echt plezier geven.
Als je doorslaat in perfectionisme ben je inderdaad voor je omgeving minder leuk. Je maakt nooit fouten dus samen smakelijk lachen om een blunder is er met jou niet bij. De ander voelt zich altijd een kluns omdat jij het zogenaamd allemaal voor elkaar hebt. Je bent minder fijn om mee samen te werken. Je legt de lat namelijk niet alleen voor jezelf hoog maar ook voor anderen.
Perfectionisme lijkt een vorm van controle te geven maar schijn bedriegt. Het leven heeft namelijk altijd verrassingen voor ons in petto en de kunst is om juist mee te kunnen bewegen op dat wat het leven ons brengt.
Met perfect willen zijn en je overal verantwoordelijk voor voelen, doe jij niet alleen jezelf tekort maar ook je dierbaren. Het is beide aangeleerd. Je wordt er niet mee geboren dus je kunt het ook weer temperen zodat er ruimte komt om weer echt jezelf te zijn en te spelen met het leven zoals het zich aandient.
Hoe jij weer de leukste versie voor je partner of dierbaren wordt?
Simpel….door het vooral eerst voor jezelf te willen zijn.
Geen idee waar te beginnen? Dat snap ik want je zit vast in gedachten- en gedragspatronen van jaren oud. Patronen die gevormd zijn door ervaringen uit het verleden. Soms ook ingegeven door anderen waardoor je nu leeft volgens de regels van een ander waar jij in deze fase van je leven helemaal niks meer aan hebt.
Misschien herken je wel het gevoel dat je wel anders wil maar gewoon niet weet hoe. Dat het lijkt op rijden op zo’n grote 8 vormige, dubbelbaanse rotonde en je geen idee hebt welke baan of afslag je moet nemen.
Daarom ben ik er voor jou. Want naast dat ik zelf ook ervaringsdeskundige ben op dit gebied (lees maar hier) heb ik een berg aan vakkennis en tools die je helpen bij het doorbreken van dit lastige patroon.
Het enige wat je nu hoeft te doen is mij te laten weten dat je hier iets mee wil. Stuur mij eenvoudig een Mail. Wellicht kan ik je helpen met een van mijn coachprogramma’s.
Ik besef dat dit heel spannend kan voelen. Want jezelf serieus aan durven kijken, vraagt moed. Weet dat dit een normaal gevoel is en dat het snel verdwijnt als je eenmaal over dat drempeltje bent gestapt.
Jij en je dierbaren verdienen het toch dat jij altijd je leuke zelf weer kunt zijn?