Keihard was ze voor zichzelf
Afschuwelijk vond ze het om naar zichzelf te kijken in de spiegel. Dat rare lijf van haar wat schommelde van dun naar dik.
Dat het nog niet zo lang geleden was dat de artsen tegen haar zeiden “dit is het meisje…. je zal niet meer kunnen lopen en zal in alles afhankelijk zijn van anderen”, vergat ze voor het gemak maar even.
Haar prachtige dynamische jonge leven werd bruut verstoord door een ernstig motorongeluk. Ik hoef je niet uit te leggen wat dat met je lijf doet. Sandra heeft een ongekende power in zichzelf die haar redding is geworden. De boodschap van de artsen geloofde ze gewoon niet. Zij zou laten zien dat ze haar leven terug kreeg.
Ze oefende zich een ongeluk. Investeerde bergen met geld in de juiste hulp omdat de verzekering dat niet deed en bleef zoeken naar manieren om haar lijf sterker te maken.
Het lukte!
Al jaren is ze weer een ‘gewone” en tegelijk zo’n bijzondere vrouw met een fijne baan, mooi sociaal leven, rijdt ze auto en danst ze tot vroeg in de morgen op danceparty’s. Ze luisterde naar de oerkracht van binnen en geloofde in zichzelf. Zij bereikte wat niemand voor ogen had gehouden. Haar lijf bleek oersterk. Haar mooie lijf heeft haar het leven terug gegeven.
Toch gaf ze haar lijf die credits niet.
Het kon niet anders dan dat er ook blijvende schade zou zijn. Een van die schades is dat de vochthuishouding in haar lijf ernstig verstoord is. Dat maakt dat ze de ene dag voller is dan de andere dag. En dat verafschuwt ze! Keihard oordeelt ze over dat vocht en haar lijf. Ze knokt zich een slag in de rondte om het onder controle te houden. Zodat niemand het maar ziet of er iets van zegt.
Ze kwam bij mij omdat ze veel last had van die strijd en onzekerheid. We werkten samen aan zee. Met een heerlijk zonnetje op haar knappe gezicht brak ze open toen ik haar vroeg “wat heeft dit lijf allemaal voor jou gedaan de afgelopen jaren”?
ALLES……zei ze na een poosje stilte. Dit lijf heeft zo hard gewerkt voor mij. Het heeft mij mijn leven terug gegeven en het enige wat ik doe is het straffen voor iets waar het zelf niks aan kan doen.
Sandra zat al die tijd vast in haar gedachten rondom het vocht dat ze niks anders meer zag. Gelukkig kon ze vanaf dat moment aan zee haar lijf omarmen. Nee natuurlijk is ze niet blij met de blijvende schade en zorg die haar lijf altijd zal vragen. Dat hoeft ook niet. Maar ze hoeft zichzelf niet te straffen en nog harder aan te pakken. Ze mag haar enorme kracht die ze na het ongeluk nodig had weer normaliseren. Doorslaan in je kwaliteit is bij niemand goed. Ze mag daarvoor in de plaats heel trots zijn op wat haar lijf voor haar doet en vooral op wie zij zelf is naast haar probleem.
En dat gaat haar steeds beter af. Ze kijkt weer vrij in de spiegel en wat ik stiekem zo leuk vind is dat ze regelmatig modellenwerk doet. Vooral die voor bruidsmode is om te smullen zo mooi. In deze video vertelt Sandra zelf nog over het effect van de coaching.
Wanneer ben je klaar met je “schuld” aflossen en jezelf straffen?
De ervaring van Sandra is een behoorlijk heftige. Toch hebben velen van ons en met name de perfectionisten en controlfreaks zo’n keihard regime wat neigt naar een strafkamp ;-).
“Ik ben pas goed genoeg als…..”
“Als ik dit niet doe, loopt alles in het honderd en doet niemand het.”
“Ik mag mijn ouders niet teleurstellen.”
“De kinderen in Afrika hebben het pas slecht dus ik mag niet zeuren.”
“Ik wil dat iedereen mij aardig vind.”
Allemaal overtuigingen die in ons hoofd gekropen zijn omdat we het ergens in een verleden zo gehoord of geleerd hebben. En waar het toen misschien een overtuiging van je ouders of leraren was of ontstond door een gebeurtenis, heeft jouw brein besloten dat het nu van jou is en ALTIJD zo moet. Langzaam heb jij je eigen strafkamp opgericht waarbij je nooit goed genoeg bent en daardoor altijd net iets meer moet doen voor een ander. Alsof je continue een schuld aan het aflossen bent. De vraag is natuurlijk wanneer ben je klaar met aflossen?
Niemand is perfect. Het is een illusie om dat te denken. Je zal het nooit worden. Je straft jezelf door te moeten voldoen aan onmogelijke verwachtingen.
Je grootste last is niet wie je bent maar wie je van jezelf moet zijn.
Het is dus tijd om de restschuld kwijt te schelden. Je menselijkheid met al het goede en minder goede te omarmen en jezelf als heel normaal te beschouwen.
Hoeveel tijd krijg jij er bij als je niet meer volgens de “strafkamp” regels hoeft te leven? Hoeveel energie en vrijheid zal dit geven denk je? Wat is er allemaal mogelijk?
Oneindig veel mooie dingen kun je nu gaan doen. Dingen die echt van waarde zijn en jij alleen kunt weten wat dat is.
Wie je werkelijk bent heeft namelijk alles te maken met doen wat jij het allerliefste wil doen.
Mocht jij nou net als Sandra te lang volgens je strenge regime gehandeld hebben en absoluut niet meer weten wat werkelijk van waarde is voor jou? Vertel me dan eens wat er speelt. Met alleen maar denken dat je hier eigenlijk eens iets moet, kom je er niet.
Wellicht kan ik jou ook helpen naar een vrijer en waardevoller leven.
Bel (06-54673949) of mail me gerust.