Hoeveel complimenten heb jij nodig, zodat je tevreden bent?
Ik kijk een beetje onzeker om me heen als deze vraag aan mij wordt gesteld tijdens één van de mentorgesprekken in mijn studiejaar. Ik stamel wat en krijg het er warm van. Ik weet niet wat ik moet antwoorden, want er is natuurlijk geen aantal te noemen. Regelmatig spookt door mijn hoofd:
Ik wil het goed doen zodat ze tevreden zijn.
Waarom zegt hij nou niet hoe goed dit ging?
Ze zien gewoon niet wat ik allemaal doe…
Hoeveel schouderklopjes heb ik dagelijks nodig om me goed te voelen? En hoe reageer ik als ik een compliment krijg? Meestal wuif ik een compliment of blijk van waardering weg:
Ach joh, dat hoort toch bij mijn werk.
Kleine moeite.
Het stelde weinig voor.
Veel mensen snakken naar waardering maar vinden het lastig om complimenten in ontvangst te nemen. Toch hebben we allemaal waardering nodig. Wat zit er achter die behoefte aan waardering?
WAAROM ZIJN WE ZO AFHANKELIJK VAN DE WAARDERING VAN ANDEREN?
En waarom is het zo moeilijk om naar binnen te kijken en onszelf te vragen of we tevreden zijn met wat we hebben gedaan? Waarom bepaal je niet zélf of iets goed is of niet?
Het is wetenschappelijk vastgesteld dat iedereen op z’n tijd waardering nodig heeft. Maar in hoeverre laat jij daar je levensgeluk van afhangen?
Tijdens allerlei gesprekken komt het onderwerp erkenning en ‘gezien worden’ vaak naar voren. Opvallend vaak zijn het vrouwen die met dit onderwerp worstelen. En ik was daar dus één van…
HOE ZIT DAT BIJ MIJ, MET DIE ERKENNING KRIJGEN?
Dagenlang liet de vraag van het mentorgesprek me niet los. Waarom heb ik complimenten nodig en wanneer krijg ik genoeg waardering? Tijd om bij mezelf te rade te gaan…
Ik leg de lat voor mezelf altijd enorm hoog. Waar komt die prestatiedrift vandaan? Het antwoord weet ik eigenlijk allang. Ik wil bewijzen dat ik zonder universitaire studie óók veel kan presteren. Zonder universiteit kom ik er ook wel!
Dat wil ik laten zien én daar wil ik complimenten voor ontvangen. Ik realiseer me dat er echt helemaal niemand is die mij daarop beoordeelt. Niemand die lage verwachtingen van me heeft, omdat ik niet heb gestudeerd. De enige die daar een oordeel over heeft… ben ikzelf.
Lang geleden heeft het idee dat je gestudeerd moet hebben om voor vol te worden aangezien, zich vastgezet in mijn hoofd. Het uiteindelijke gevolg daarvan? Een enorme bewijsdrang en tenslotte een burn-out. Zo zorgt dus een gebeurtenis uit het verleden voor hardnekkige gedachten in je hoofd die in een veel latere fase van je leven jouw wereld nog om ver kan schoppen. Bizar eigenlijk.
Altijd je verstand maar geloven en klakkeloos doen wat het roept zonder heel goed te kijken naar wat je nu op dit moment heel graag wilt in het leven, is niet slim.
INEENS ZIE IK IN WAT IK MEZELF ALTIJD HEB OPGELEGD.
Ik kijk in de spiegel naast me. Ik zie mezelf, zoals ik ben. Een drieënveertigjarige vrouw die een zware rugzak van haar schouders laat glijden. Een rugzak met veel waardevolle bagage die ik nodig had om te worden wie ik nu ben.
Maar ook een rugzak met ballast. Met oordelen en kritiek die me harder laten werken dan goed voor me is. Het kwartje was gevallen…
Om dit inzicht te krijgen, moest ik met de juiste mensen op het juiste moment in gesprek raken. Ik moest op de juiste plek geraakt worden. Ik glimlach naar mezelf. Zij hebben het bewustwordingsproces bij mij in gang gezet.
Ik kijk naar mezelf zoals een ander naar mij zou kijken. Eigenlijk doe ik het best wel goed.
NIET LANGER AFHANKELIJK VAN DE WAARDERING VAN ANDEREN?
Ben ik nu ongevoelig voor complimenten? Zeker niet. Ik word nog steeds blij als iemand me complimenteert over mijn werk of over die mooie nieuwe jurk. Maar ik ben er niet langer afhankelijk van.
Ik hoef niet meer harder te lopen of meer te presteren. Ik voel me bevrijd nu ik niet meer afhankelijk ben van de mening van anderen.
Niet meer als eerste “ja” zeggen bij het verdelen van de acties tijdens het werkoverleg.
Niet ogenblikkelijk antwoorden op mails en doorgaan met waar ik mee bezig ben.
En thuis…. thuis worden die ramen toch vanzelf weer vies, ik pak lekker een boek.
Herken je dat gevoel, die druk van buitenaf, die eigenlijk door je binnenste wordt opgelegd?
Of vraag je je af waar jouw kritische stemmetje vandaan komt? Dan nodig ik je van harte uit om dit samen te onderzoeken. Het kan helpen als iemand anders die spiegel voor je vasthoudt.
Herken jij je in mijn verhaal? Of ben jij juist van jongs af aan al zelfverzekerd, waardoor je altijd je eigen pad durft te bewandelen? Hoe doe je dat of wat heb je nog te leren?
IK BEN BENIEUWD HOE JIJ MET HET THEMA ERKENNING EN ZELFVERTROUWEN OMGAAT.
Wil je het mij laten weten? Mail me gewoon, ik reageer altijd en help je dan gelijk al een stukje op weg.