Een bal onder water duwen die liever wil drijven.
Diep weggedoken in onze jassen lopen we deze tweede coachdag over het strand. Donkere wolken jagen boven ons hoofd.
“Ik weet wel wat ik anders wil maar ik doe het steeds niet. Dit is kennelijk wie ik ben. De eeuwige uitsteller. Ik zorg nog liever eerst voor iedereen en alles om mij heen dan het onbekende te gaan ervaren. Geen idee wie ik nog ben als ik wel ga doen waar ik naar verlang. Iedereen kent me zoals ik nu ben.”
De woorden buitelen over elkaar heen net als de golven naast ons.
Inmiddels heb ik mijn stappen vertraagd en laat ik haar stil staan. Ik vraag haar hoe het is om steeds weer een bal onder water te duwen die eigenlijk naar boven wil drijven.
Dat lukt wel, het is alleen zo vermoeiend. Tranen springen in haar ogen. Ze is helemaal klaar met het eeuwige uitstelgedrag. In haar hoofd is het continue een strijd tussen wat ze eigenlijk graag wil doen en haar verstand dat steeds roept: “Joh, het is eigenlijk wel oké zo.” Het geluid van haar innerlijk weten blijft ze horen, want dat laat zich niet door angst voor het onbekende wegduwen. Dat wat je eigenlijk zo graag wilt of het nou groot of klein is, blijft altijd roepen om aandacht. Ernaar luisteren is spannend, het negeren uitputtend.
En terwijl wij daar lopen, zie ik mezelf weer als 38 jarige ambitieuze vrouw keihard aan het werk en weet ik precies hoe Ellen zich voelt en wat ik haar wil vertellen. Ook ik negeerde het geluid van mijn innerlijke weten.
DE AMBITIEUZE VROUW DIE ALLES ONDER CONTROLE HEEFT
Het is december 2009 en ik heb een mega interessante baan bij een gemeente. Ik ben enorm gedreven om iets geweldigs neer te zetten in een hele nieuwe functie. Ik hou van het opbouwen van niets naar iets. Naast mijn gezin met drie jonge kinderen werk ik bijna fulltime. Ik heb goede arbeidsvoorwaarden afgesproken en ben enorm loyaal aan deze werkgever om te laten zien dat ik het waard ben.
Ik pak alles beet wat voorbij komt. Iedere vraag, iedere mail, ik spring er direct op in en handel. Alles wat ik nog niet snap, maak ik me in no time eigen. Ben een kei in het leggen en onderhouden van de juiste contacten. Ongevraagd los ik zaken op en de collega’s en relaties in mijn netwerk zijn dik tevreden. Wat niet af is, doe ik ’s avonds thuis als de kinderen in bed liggen.
Thuis ben ik net zo gedreven om alles op rolletjes te laten lopen en te laten zien dat ik prima in staat ben het moederschap te combineren met een uitdagende baan. Ik heb een fijne oppas aan huis die ook nog eens ons huis schoonmaakt. Ik help af en toe mee op school, ga naar zwemles en maak van iedere verjaardag een feest. Ons huis is altijd opgeruimd en gezellig. Zeker voordat er bezoek komt.
Ik ga uit met mijn man, organiseer vriendinnenuitjes en heb een luisterend oor voor wie dat nodig heeft.
Ik heb alles prima onder controle.
Denk ik.
DE KRACHT VAN DE WITTE ENVELOPPE
De kerstvakantie nadert en op de afdeling heerst een opgetogen sfeer. Ik zie mijn collega’s een voor een met een big smile over de afdeling lopen met een enveloppe in handen. De kerstbonussen worden vandaag uitgedeeld! Mijn directe collega zit wat ongemakkelijk tegenover me met die witte enveloppe. Aan het eind van de dag voel ik datzelfde ongemak.
Ik heb als enige op de afdeling die witte enveloppe niet gehad.
Binnen een minuut verander ik van een super sterke proactieve ambitieuze vrouw in een onzeker muisje. Ze hebben me niet gezien!
Ik voel me totaal omvergeblazen.
Thuis ontplof ik en laat ik de tranen lopen. Ik begrijp er werkelijk niks van. Ik heb zo hard gewerkt, alles gegeven. Ik ben er altijd voor iedereen, los problemen in no time op en dan dit.
Ik krijg niet de waardering die ik nodig heb.
Zelfs in perfect zijn en anderen pleasen heb ik gefaald.
Wat een lul van een leidinggevende is het ook. Een eikel die alleen aan vriendjes politiek doet.
Ik herpak mezelf en stap op die eikel af. Uiterst beleefd vraag ik waarom hij deze keuze heeft gemaakt. Zijn antwoord maakt het er niet beter op. “ik heb je geen extra dingen buiten je functie om zien doen dus het is nu nog te vroeg voor een gratificatie”. Alle energie lekt weg. Het enige wat ik denk is “sukkel dan had je beter moeten kijken”. Een echte klik is er nooit tussen ons geweest.
In plaats van eens goed te luisteren naar wat ik op dat moment nodig heb én echt belangrijk vind, vlucht ik weg van dat innerlijke stemmetje. Want als ik er naar luister, heb ik geen idee heb wat te doen en wie ik dan nog ben.
Dus ga ik vol gas vooruit en luister vooral naar mijn strenge verstand wat mij opjaagt vooral nog beter mijn best te doen. Ik heb de kwestie gratificatie diep opgeborgen en ben vastbesloten om te laten zien dat ik niet omver te krijgen ben.
Ik doe er wel toe.
WORDT VERVOLGD
Benieuwd hoe de affaire “witte enveloppe” op dit moment zorgt dat Ellen en vele andere ambitieuze vrouwen beter kunnen luisteren naar dat innerlijke stemmetje? Lees dan het tweede deel in mijn volgende blog .
Wil jij ook stoppen met een “bal onder water duwen” die dat helemaal niet wil?
Mail of bel (06-54673949) me dan gerust. Dan vertel ik je wat voor geweldigs mijn lessen en vakkennis voor jou kunnen betekenen.